این مقاله در رابطه با ایجاد سیاست‌های تامین اجتماعی است .تامین اجتماعی به منظور حمایت دولت از اقشار مردم در شرایط سخت مثل بیماری، پیری و از کارافتادگی از اواخر قرن نوزدهم در آلمان و بعد از آن در دیگر کشورها راه‌اندازی شد.در ایران نیز بعد از مشروطه ایجاد شد.
ما در این مقاله می‌خواهیم با نگاهی به چگونگی وارد شدن سیاست‌های تامین اجتماعی در دستور کار دولت داشته باشیم. نکته ای که به آن توجه داریم دولت و اراده آگاهینه آن در ایجاد کردن یک سیاست است، که این سیاست در قالب اسناد، قوانین و آیین‌نامه‌ها و … نشان داده شده است و برای حل یک مشکل عمومی تلاش می‌کند.از این رو در یک سمت به بررسی قوانین و مقررات در حوزه مورد نظر می‌پردازیم و از طرف دیگر نقش نیروهای مختلف را در ایجاد این سیاست‌ها مورد بررسی قرار می‌دهیم.
روش ما در این تحقیق بر مبنای روشی نسبتا نو به نام جامعه شناسی-تاریخ اقدام عمومی است.از ویژگی‌های این روش توجه به جامعه شناسی است.در این روش همان ابتدا فرضیه قطعی گفته نمی‌شود بلکه محقق در طول تحقیق به آن دست پیدا می‌کند.
با اتفاق افتادن انقلاب مشروطه در ایران، تشکل‌های کارگری ایجاد شد و باعث ایجاد اعتراضات و اعتصابات کارگران به کارفرمایان گردید و کارگران فرصت یافتند تا به بیان خواسته‌های خود بپردازند. در این اوضاع و احوال مجلس برای اولین بار قانونی را در خصوص پرداخت مستمری به تصویب رساند. این اوضاع ادامه پیدا کرد تا در مجلس چهارم با اوج گیری قدرت رضاخان لایحه ای به تصویب رسید که در این لایحه آمده بود هر گاه سانحه ای برای کارگران یا مستخدمین ایجاد شود و ثابت شود این حادثه نتیجه غفلت صاحبکار است پرداخت خسارت برعهده صاحب امتیاز است.قانون دیگری که در مجلس چهارم به تصویب رسید در رابطه با بیمه بازنشستگی کارمندان دولت بود. در زمان سلطنت رضا شاه اولین بیمه کارگران و بازنشستگی کارمندان عملی شد.در سال ۱۳۱۸ با افتتاح بیمه‌ایران بعضی از شرکت‌ها و موسسات خصوصی اقدام به بیمه کارگران و کارمندان خود به صورت داوطلبانه کردند.توجه شخص رضاخان و نخبگان اطراف او مثل علی اکبر خان داور باعث بهبود وضعیت کارگران و ارتشیان شد و در ایجاد سیاست‌های تامین اجتماعی موثر بود.
