وزیر بهداشت فدرال استرالیا، مارک باتلر، امروز در سخنرانی مهمی اعلام کرد که سیگار الکترونیکی به «مهم‌ترین مسئله رفتاری در دبیرستان‌ها» تبدیل شده است.
دولت امروز مجموعه‌ای از اصلاحات را با هدف کاهش مصرف ویپ یا همان سیگار الکترونیک پیشنهاد کرد. اما شواهد در مورد شیوع سیگار الکترونیکی در مدارس و نوع مسائل رفتاری مرتبط با آن چه می‌گوید؟
من و همکارانم از طریق مطالعه «نسل ویپ» در حال تحقیق در مورد مصرف ویپ در دانش‌آموزان نوجوان هستیم. ما دانش، نگرش، باورها و رفتارهای دانش‌آموزان نوجوان در مورد استفاده از ویپ (سیگار الکترونیکی) را دنبال کرده‌ایم.
این کار شامل مصاحبه و نظرسنجی از دانش‌آموزان ۱۳ تا ۱۷ ساله در سراسر استرالیا، والدین و مراقبین آنها و معلمان، مدیران و مسئولان دبیرستان‌ها می‌شود.
در این مقاله آنچه تاکنون مشاهده کردیم آورده شده است:
شیوع سیگار الکترونیکی در مدارس چقدر است؟
از ۷۲۱ دانش‌آموزان نوجوان که تاکنون مورد بررسی قرار داده‌ایم:
- ۳۲ درصد تا به حال ویپ مصرف کرده‌اند (ما این افراد را «مصرف‌کنندگان سابق یا فعلی» می‌نامیم)
- ۵۴ درصد از مصرف‌کنندگان سابق یا فعلی ویپ، قبل از شروع سیگار الکترونیکی هرگز سیگار نکشیده بودند.
- احتمال اینکه افراد سیگاری سابق، مصرف‌کننده سابق یا فعلی ویپ باشند، هفت برابر بیشتر از کسانی است که هرگز سیگار نکشیده‌اند (به عبارت دیگر، دانش‌آموزان نوجوانی که سیگار کشیدن را امتحان کرده‌اند، به احتمال زیاد ویپ را نیز امتحان کرده‌اند.)
- احتمال اینکه مصرف‌کنندگان سابق یا فعلی ویپ، سیگاری سابق باشند، ۱۸ برابر بیشتر از کسانی است که هرگز ویپ مصرف نکرده‌اند (به عبارت دیگر، دانش‌آموزان نوجوانی که تا به حال ویپ را امتحان کرده‌اند، به احتمال زیاد قبلا سیگار کشیده‌اند.)
اکثر پاسخ‌دهندگان ما گفتند که عامل اصلی سوق دادن آنها به سمت ویپ، طعم و مزه آن است.
به عبارت دیگر، حدود یک سوم از دانش‌آموزان نوجوان ویپ را امتحان کرده‌اند. تنها چند سال پیش این کار واقعاً نادر بود، اما استفاده از آن به‌طور انفجاری افزایش یافته است.
میزان مصرف سیگار الکترونیک در بین دانش‌آموزان
ما همچنین در مورد میزان مصرف سیگار الکترونیک سوال کردیم. دریافتیم که ۱۰ درصد به‌طور معمول در شش روز یا بیشتر در ماه از ویپ استفاده می‌کردند، اما این واقعیت که اکثر آنها مصرف‌کنندگان گاه به گاه هستند، نشان می‌دهد که قبل از اینکه این افراد معتاد شوند، فرصتی برای اقدام وجود دارد.
مصرف‌کنندگان گاه به گاه به ما گفتند که به‌دلیل کنجکاوی، علاقه به تجربه کردن اثر نیکوتین و تصور نکردن اینکه به آن معتاد شوند، ویپ را امتحان می‌کنند. متأسفانه، آنها اغلب به سرعت متوجه اعتیاد خود می‌شوند، به همین دلیل است که یک واکنش بهداشت عمومی به شدت مورد نیاز است.
داده‌های ما همچنین نشان می‌دهد:
- بیش از نیمی از کسانی که برای اولین بار ویپ را امتحان می‌کنند، زیر ۱۶ سال هستند.
- بیش از نیمی از مصرف‌کنندگان سابق یا فعلی ویپ گزارش کردند که از ویپی استفاده کرده‌اند که می‌دانستند حاوی نیکوتین است.
- سیگار الکترونیکی به‌‌عنوان رفتاری اجتماعی قابل قبول جدا از سیگار کشیدن در نظر گرفته می‌شود!
یک مصرف‌کننده سابق یا فعلی ویپ ۱۷ ساله به ما گفت: «هیچ‌کس» دستگاه‌های بدون نیکوتین را نمی‌خرد زیرا باعث سرگیجه نمی‌شوند، بنابراین بی‌فایده هستند. تقریباً مثل اتلاف پول است.
یک کاربر سابق ویپ ۱۷ ساله دیگر به ما گفت:
«اوه، می‌توانید بدون نیکوتین هم تهیه کنید، اما فکر نمی‌کنم خیلی محبوب باشند […] هنگام خرید ویپ به شما می‌گوید که چقدر نیکوتین دارد. معمولاً ۵ درصد است.»
عوارض استفاده از سیگار الکترونیک در مدرسه
نقص در تمرکز و یادگیری و فرار از کلاس درس
نیکوتین موجود در ویپ می‌تواند به رشد مغز در نوجوانان آسیب برساند و خطر ابتلا به مشکلات یادگیری و حافظه را افزایش دهد، بر تمرکز و حافظه دانش‌آموزان تأثیر منفی بگذارد و در یادگیری آنها اختلال ایجاد کند و در نهایت به افت تحصیلی آنها منجر شود. سیگار الکترونیکی در مدرسه می‌تواند منجر به مشکلات انضباطی مانند درگیری، تنبیه و حتی اخراج از مدرسه شود.
افزایش اضطراب و افسردگی
شواهد نشان می‌دهد که ویپینگ می‌تواند خطر ابتلا به اضطراب و افسردگی را در دانش‌آموزان افزایش دهد.
احتمال ابتلا به افسردگی در افراد ۱۸ تا ۲۴ ساله‌ای که ویپ می‌کنند، ۵۰ درصد بیشتر از کسانی است که ویپ نمی‌کنند. همچنین خطر ابتلا به اختلال دوقطبی در افراد ۲۵ تا ۳۴ ساله‌ای که ویپ می‌کنند، ۷۰ درصد بیشتر از کسانی است که ویپ نمی‌کنند.
علاوه بر این، استفاده از سیگار الکترونیکی می‌تواند علائم اضطراب و افسردگی را در افراد مبتلا به این مشکلات تشدید کند. اگر شما یا کسی که می‌شناسید از ویپ استفاده می‌کنید و علائم اضطراب یا افسردگی را تجربه می‌کنید، مهم است که به دنبال کمک باشید.
مشکلات جسمی و تنفسی
ویپ‌ها حاوی نیکوتین هستند که ماده‌ای اعتیادآور است. اعتیاد به نیکوتین در سنین پایین می‌تواند عواقب ناگوار و بلندمدتی برای سلامت مغز و جسم دانش‌آموزان داشته باشد.
استنشاق بخار ویپ می‌تواند به ریه‌ها آسیب برساند و خطر ابتلا به بیماری‌های تنفسی مانند آسم، برونشیت و ذات‌الریه را افزایش دهد.
نیکوتین موجود در ویپ می‌تواند به شدت اعتیادآور باشد و دانش‌آموزان را در معرض خطر ابتلا به سایر اعتیادها در آینده قرار دهد. ویپینگ می‌تواند خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی مانند سکته مغزی و حمله قلبی را افزایش دهد. نیکوتین موجود در ویپ برای کودکان و نوجوانان بسیار سمی است و می‌تواند علائمی مانند تهوع، استفراغ، سرگیجه و تشنج ایجاد کند.
نتایج حاصل از نظرسنجی‌ها و مصاحبه‌هایی که با معلمان، مدیران و مسئولان مدارس انجام دادیم:
- ۵۸ درصد از معلمان، دو بار یا بیشتر در هفته، محصولات ویپ را از دانش‌آموزان ضبط کرده‌اند.
- ۸۶ درصد از معلمان نسبت به سیگار الکترونیکی دانش‌آموزان در مدرسه نگران یا بسیار نگران هستند.
- ۶۲ درصد از معلمان از فروش محصولات ویپ در محوطه مدرسه آگاهی دارند.
معلمان گزارش دادند که مجبورند با بازرسی کیف و جامدادی دانش‌آموزان، آنها را کنترل کنند و مدیریت سیگار الکترونیکی به‌‌عنوان یک مسئله انضباطی، زمان زیادی را از تدریس آنها می‌گیرد.
راهکارهای مدیران و مسئولان مدارس در مورد استفاده از سیگار الکترونیک
- استفاده از بودجه مدرسه برای نصب حسگرهای تشخیص ویپ در سرویس‌های بهداشتی مدارس.
- برقراری ارتباط با والدین دانش‌آموزانی که در حال استفاده از سیگار الکترونیکی دستگیر شده‌اند.
- اندیشیدن به مسائل امنیتی ناشی از افرادی که برای فروش ویپ به دانش‌آموزان به درب مدرسه می‌آیند.
اگر دانش‌آموزان معتاد شده‌اند، نمی‌خواهیم آنها را از مدرسه اخراج کنیم. اعتیاد آنها به این محصولات تقصیر آنها نیست. به همین دلیل است که به جای یک رویکرد تنبیهی، به یک پاسخ بهداشت عمومی نیاز داریم.
یکی از مدیران به ما گفت:
«در حال حاضر، استفاده از سیگار الکترونیک احتمالا مخرب‌ترین مسئله رفتاری دانش‌آموزان در مدرسه است.»
معلم دیگری گفت:
«حتی وقتی آنها را می‌گیرید، رو در روی شما انکار می‌کنند و بعد باید با آنها بحث کنید… این به یک مسئله بزرگ تبدیل می‌شود و ۴۰ دقیقه از زندگی شما فقط به خاطر این موضوع تلف می‌شود، در حالی که به‌‌عنوان یک معلم باید کارهای دیگری انجام دهید.»
مدیر دیگری گفت:
«می‌توانیم هر چقدر که می‌خواهیم این موضوع را با بچه‌ها مطرح کنیم، اما فکر می‌کنم در خارج از مدرسه هم به کمی پیشرفت در این زمینه نیاز داریم.»
